Dla Tych, którzy pozostali

Odejście bliskiej osoby jest stratą nie do opisania. Siła przeżywanej straty zależy od wielu czynników i jest bardzo indywidualna. Nikt i nic nie przygotuje nas na śmierć bliskiego oraz nie zapełni straty, która po niej nastąpi. Dla ludzkości, dla świata, śmierć jednej osoby tak niewiele znaczy. Przecież następnego dnia znowu zaświeci słońce, ulice zapełnią się pojazdami a ludzie będą mieli pełno swoich spraw do załatwienia. Wszystko będzie się kręciło dookoła, tylko my i nasze życie stanie w miejscu. Nie możemy się cofnąć, nie możemy niczego zmienić, nie możemy nawet iść do przodu. Stoimy na środku skrzyżowania a z każdej strony „pędzą samochody” – bo życie toczy się dalej. Ból, rozpacz, cierpienie, poczucie osamotnienia, pustka w sercu.

Ale musimy się ruszyć, musimy „wsiąść do jednego z pędzących samochodów” i być. Dla tych, którzy zostali, dla siebie, dla celów, które mogą się wyłonić dopiero później z ciemności straty oraz dla tych którzy odeszli.  

Żałoba jest czasem szczególnym, który jest przeżywany indywidualnie. Nie da się poczuć i zrozumieć smutku, żalu czy cierpienia fizycznego osoby, która straciła kogoś kogo kochała.

Nikt nie może nam mówić ile i jak długo mamy płakać, ile i jak długo nosić czarne ubrania albo jak długo się nie uśmiechać i nie mieć ochoty na rozrywki. Potrzebujemy czasu na przyzwyczajenie się do zmiany, która nastąpiła. Ile? Nie ma reguły. Pozwólmy sobie na przeżycie żałoby we własnym czasie i tempie.

Mówią, że „czas leczy rany” a ja powiem, że „czas przyzwyczaja do bólu”. Niczego nie leczy, jedynie co robi, to uczy życia bez osoby, którą się kochało.

Jeżeli straciłeś kogoś Ci bliskiego zadzwoń.

O Festiwalu "Tym, którzy pozostali"